Düşünce

ZAMAN: EN DEĞERLİ HAZİNE
Zamanın “en değerli hazine” oldu-ğunu, elimizden gittikten sonra tekrar kazanamayacağımız tek değer olduğu-nu biliriz. Ancak her zaman bu gerçeğe göre hareket ettiğimiz söylenemez.Zamanın değerini bilmek, onu öl-çülü ve verimli kullanmakla olur. Bu da planlı, programlı olmayı gerektirir. Günübirlik/plansız, olayların akışına terk edilmiş bir hayat anlayışı Kur’an’ın ‘dünyayı imar’ ilkesine aykırıdır. Dün-yayı imar hedefi, dünyada insanca bir hayat yaşama imkânı yakalayarak ‘iyi kul’ olmaya zemin hazırlamaktır. Bu da zamanın planlı ve verimli bir şekilde kullanılmasını zorunlu kılar. Hz. Pey-gamber, uzun bir ömür yaşadığı hâlde ebedi mutluluğu kazanmayı başarama-yan kimsenin mazeretlerinin geçersiz olacağını bildirmiştir.

Sınırlı ve sonlu olan hayatımızda sınırsız ve sonsuz mükâfatları ka-zanabilmenin ve dünya hayatında başarılı olabilmenin yolu, zamanı doğru ve verimli kullanmaktan ge-çer. Peygamberimiz şöyle buyuru-yor: “Kıyamet gününde hiçbir kul şu beş şeyden sorguya çekilmedikçe Allah’ın huzurundan ayrılamaz: Öm-rünü nerede tükettiğinden, gençliğini nerede geçirdiğinden, malını nereden kazandığından, nereye harcadığından ve bildiği ile ne kadar amel ettiğinden.”(Tirmizi, Kıyamet, 1).

ALLAH’A AÇILAN KAPI: DUA
Duaya açılan kalpten daha bü-yük bir kapı yoktur. Dua Allah’la konuşmaktır. Büyük sonsuzdan gelecek cevabı bekleyenler, bu kapının eşiğinde bir ömür bekle-mekten usanmazlar. Onun sonsuz bakışını, ıssız gecelerin derinlerinde akıp giden yıldızların ibadetinde tanımak kabildir.Allah’a açılan eller hâlinde gök-yüzünü arayan minareler, sürekli ibadet ve dua hâlinde bulunan rüz-gârlara sanki hayrandırlar. Ağaçla-rın bu dua kâinatına doğru atılışları da varlıklarından coşan sevdanın ifadesidir. Onlar da duaya açılacak kapı arıyorlar, onlar da Allah’a yal-varıyorlar.

Dua sözlerin en güzelidir. Nurdan, sudan ve sevdadan yapılmıştır. Her varlığa nüfuz eder, her ümitsiz dav-ranışı değiştirir, her kalbi kurtarır. Dua hâllerin en sevimlisidir. Has-letten uzaklaştıran dostluğun, çok-luktan kurtaran birliğin, hasretleri kavuşturan güneşin birleşmesinden meydana gelmiştir. Dua kevserlerin en tatlısıdır. Gözyaşlarından ve ila-hi rahmetten yapılmadır. Hicranda kalanları kavuşturur, ruhları Allah’la tanıştırır, varlığı aslına yaklaştırır.

CUMALARDAN ÖĞRENDİK BİZ...

Yükümüz, göz kapaklarımızday-dı... Ve gözlerimizdeydi, korkula-rımız. Korkularımızı da yükümüzü de gözlerimizde taşıdık biz. Geceyi gördük korkularımızla. Ruhumuzun yalnızlıktan sızladığını... Sonra, her gecenin bir sabaha gebe olduğunu...Karanlığın ardından doğan güne-şi gördük sonra. Güneşi içtik gözle-rimizle... Ve ısıttığını gördük, hiç kimseyi ayırmadan... İçinde biriken güneşle, boylu boyunca önümüzde eğildiğini gördük toprağın. Yağmuru gördük toprağa ince ince düşerken... Biz yağmuru, en kurak toprakları ye-şertirken gördük... Yağdı mı, bütün yeryüzü için yağardı yağmur... Ve toprak, hepimiz için kokardı...

Biz kâinattan öğrendik sevmeyi, umudu ve her an yenilenmeyi... Tövbelerimizi de ondan öğrendik... Kalplerimizin mühürlenmeyişi işte bundandı...Biz, tövbelerimizi gözyaşlarımızla yıkamayı öğrendik kâinattan...Töv-belerimiz vardı ve Allah, ezansız zamanlarımız için zamansız ezan-larını yolladı... Cumalarını bu yüzden yolladı Allah... Sığınmayı, arınmayı, yeniden, yeniden, yeniden umutlarla dolmayı... Ve Rabbin affının büyük-lüğünü, cumalardan öğrendik biz...